... انگار بر همین تپه های روبرو ، کلنگی بر گچ بالا و پایین می رفت ، قبری حفر می کرد .صاحب این حرکات انگارپدرم بود . چند روزه بودم . پیچیده در پتو  

     زمینها ، آسمانها ، ابرها و آبها را ، سکوت قدس اعلا و بلورین قصه ها را ، برایت بازگو کردم  ولی تنها تو خندیدی !

من از بهرت حکایتها ، زبیداد و ز افسونها و از هجران و اندوه جدایی ها بیان کردم ولی تنها تو خندیدی !

   شکر بی پایان خدای را که شکرش تسکین است و _نعوذ بالله _ کفران نعمتش تنبیه قلب .